PvdD en Nelson Mandela Stichting eren anti-apart­heids­strijder

De Nelson Mandela Stichting en de Haagse Partij voor de Dieren kwamen bij het Mandelamonument in Den Haag samen ter gelegenheid van de Dag voor de rechten van de mens. Bij dit monument werd stilgestaan bij het leven van Nelson Mandela en de voortdurende strijd tegen racisme en discriminatie. Er werden bloemen gelegd en de stichting bood een zeefdruk van Mandela aan gemaakt door de Haagse kunstenaar Marcello.

Standbeeld

Het bronzen standbeeld van Mandela is sinds 2012 te vinden bij het Kunstmuseum Den Haag. Het is er gekomen mede dankzij het werk van de Nelson Mandela Stichting die zich inzet voor het in leven houden van het gedachtengoed van de Zuid-Afrikaanse anti-apartheidsstrijder en politicus.

Mandela staat voor veel mensen symbool voor het gevecht tegen ongelijkheid en voor het idee dat een persoon het verschil kan maken. Zo ook voor fractievoorzitter Robert Barker van de Partij voor de Dieren: “Mandela was iemand die een duidelijk idealistisch einddoel voor ogen had, bereid was daarvoor te strijden, maar ook uiteindelijk inzette op verzoening en samenwerking.”

Pijnlijke realiteit

Voor de Haagse fractievoorzitter heeft het verhaal van Mandela ook een pijnlijke kant: “Het herinnert ons eraan dat vrijheid en gelijkheid geen vanzelfsprekendheden zijn. Ook vandaag de dag is racisme een groot probleem. Ieder van ons heeft een verantwoordelijkheid een steentje bij te dragen aan een oplossing. ”

Internationale dag voor de rechten van de mens

De Haagse Partij voor de Dieren bezoekt elk jaar op Internationale Mensenrechtendag een monument om aandacht te vragen voor mensenrechten. Vorig jaar legden ze een boeket bloemen bij het Internationaal Homomonument op de Koekamp.

Toespraak van Robert Barker onder de foto.

Toespraak van Robert Barker

Op 10 december is het de Internationale Dag van de rechten van de mens. Elk jaar legt de Partij voor de Dieren bloemen rond deze dag om hier aandacht voor te vragen. Vorig jaar hebben we bloemen gelegd bij het homomonument bij het malieveld. Dit jaar leek het ons een goed moment om aandacht te besteden aan racisme.

En als er een iemand is die daar tegen streed is het wel Nelson Mandela. Ik herinner dat toen ik op de middelbare school als opdracht een held moest beschrijven dat ik Nelson Mandela noemde. Waarom?

Niet omdat hij een smetteloos verleden heeft, maar vooral omdat hij altijd gelijkheid voor ogen stond en vergevingsgezind was voor het grotere doel.

Bij zijn rechtszaak in 1964 zei hij vanaf het beklaagdenbankje:

“I have dedicated my life to this struggle of the African people. I have fought against white domination, and I have fought against black domination. I have cherished the ideal of a democratic and free society in which all persons will live together in harmony and with equal opportunities. It is an ideal for which I hope to live for and to see realized. But, My Lord, if it needs to be, it is an ideal for which I am prepared to die.”

Daaruit spreekt heel duidelijk het eindbeeld wat hij voor ogen had, maar ook dat hij geweld niet schuwde. Hij werd veroordeeld en na 27 jaar gevangenschap kwam hij vrij.

En was hij na die 27 jaar wrokkig? Hij straalde het in elk geval niet uit.

Hij vergaf zijn onderdrukker en zette in op verzoening gericht op samenwerking in een regenboognatie. In 1993 kreeg hij hiervoor de Nobelprijs.

Hij koos ervoor om een regering van nationale eenheid te leiden. Waarin hij zich inzette om het eindbeeld van gelijke kansen die hij al in 1964 schetste, te creëren.

Dat eindbeeld is nog steeds relevant. Denk aan de Black Lives Matter beweging wat gestart is tegen politiegeweld. Of aan het feit dat mensen in Nederland met een kleurtje nog steeds minder snel een baan krijgen.

Het terugkijken naar de strijd van Mandela laat ook zien dat vrijheid en gelijkheid zeker geen gegeven is. Mandela zei in zijn beëdigingsspeech:

“We have, at last, achieved our political emancipation. We pledge ourselves to liberate all our people from the continuing bondage of poverty, deprivation, suffering, gender and other discrimination.”

De emancipatiebeweging is dus zeker niet gestopt na afschaffing van de slavernij en het feit dat iedereen kiesrecht heeft. Hierbij kan ook gedacht worden aan dierenrechten. Nelson Mandela was zelf ambassadeur van de dierenbescherming.

Ik las laatst het boek van Trevor Noah die zijn jeugd in Zuid-Afrika beschrijft. Hij vertelt dat hij niet naast zijn witte vader mag lopen op straat. Dat is toch niet voor te stellen?

Ook vertelt hij hoe de kleur van iemands huid, ook na de afschaffing van de apartheid, allesbepalend is in Zuid-Afrika.

Eigenlijk bleef bij mij hangen dat ook na afschaffing van de apartheid het nog honderd jaar kan duren voordat mensen niet meer kleur zien. Mandela zei hierover:

“No one is born hating another person because of the color of his skin, or his background, or his religion. People must learn to hate, and if they can learn to hate, they can be taught to love, for love comes more naturally to the human heart than its opposite.”

7 jaar na zijn sterfdag en 30 jaar nadat Mandela is vrijgelaten zouden we dit vaker in de praktijk moeten brengen.